DÜŞLERİMDEN İNCİLER

Kardeşine ninni söylüyor büyümek zorunda kalan Yağız oğlan. Ona sorarsanız " bu abilik işi çok zormuş, hiç sevmedim " diye yanıt verir. Çok dertli çok. Hala alışamamış. Yaren ne zaman ağlasa kulaklarını tıkıyor ve oda değiştiriyor. Arada koşup gelip fazlaca sarıp sarmalıyor. Özellikle uyurken uyandırıyor sonra da aa uyanmış, diyor.
Bizim evin halleri böyle yaşanıyor. ne zaman sabah oluyor ne zaman akşam oluyor hiç anlamıyorum. Anladığım tek şey akşama pertimin çıkmış olduğu oluyor. Bazen Yağız'ı uyuturken sızıp kalıyorum ve Yaren'in çığlığı ile uyanıyorum. Uykusuzluk  çok feci bir şeymiş , unutmuşum yeniden hatırlıyorum.
Bazen Yağız'ın bebekliğini düşünüyorum, çoğunu unutmuşum gerçi ama bu kadar zor olmadığını hatırlıyorum. Belki de iki çocuk zordur onu da bilmiyorum ya...
Kız çocukları bebekken çefa çektirip büyüyünce sefa sürdürürmüş diye kendimi avutuyorum.İnşallah öyledir.
Azıcık içimi döktüğüme göre  birazcık güzelliğinden de bahsedeyim. Yaren hanım üçüncü ayını doldurdu. Agucuk yapıyor, ana kucağında ki oyuncağına dokunarak seslerini değiştiriyor ve kocaman kocaman gülücükler atıyor. Bir  de uykusu düzene girdi mi ballı kaymak olacak inşallah. Maşallah kızıma
O büyürken Yağız kuzum da büyüyor ve ekliyor " o benim hayatımı çaldı " diye. İki çocuklu hayat anlayacağınız üzere tam gaz  devam ediyor. Çok şükür hepimiz sağlıklıyız ve yakında yeni hayatımıza alışacağız :)